تاریخچه انگشتر کوکتل

دهه 1920، آمریکا

تصور کنید در آمریکا و در دهه 1920 میلادی، تقریبا صد سال پیش و در یک مهمانی مجلل هستید. به عنوان یک خانم یک لباس مجلسی شیک به تن کرده‌اید و یک ست جواهرات گران‌بها و یک انگشتر  بزرگ و جذاب هم به دست‌تان انداخته‌اید که توجه سایرین را به خود جلب می‌کند. مهمان‌ها انگشت به دهان مانده‌اند و شما نقل مجلس شده‌اید.

می‌‌خواهید بیشتر با این فضا آشنا شوید؟ فیلم «گتسبی بزرگ» (The Great Gatsby) به کارگردانی «باز لورمن» (Baz Luhrmann) را ببینید یا رمان آن را با همین نام، نوشته «اسکات فیتز جرالد» (F. Scott Fitzgerald) ترجمه «کریم امامی» از انتشارات «نیلوفر» مطالعه کنید.

دهه 1920 دوره بسیار سرنوشت‌سازی برای مردم آمریکا یا حتی مردم کل جهان و بویژه خانم‌ها بود.

مردمان آمریکا در این دهه شاهد «دوره ممنوعیت» (PROHIBITION ERA) مصرف الکل بودند. در این دوره که از سال 1920 تا 1933 ادامه داشت، خرید، فروش و جابه‌جایی الکل ممنوع اعلام شد، اما ماحصل آن چیزی نبود جز برگزاری مهمانی‌‌های زیرزمنی و سرو الکل به صورت پنهانی!

بعد از لغو این قانون، همچنان خرید و فروش و مصرف آن در مکان‌های عمومی ممنوع بود و فقط در مکان‌های مجاز می‌‌شد از نوشیدنی‌های الکلی استفاده کرد. همان‌طور که گفتیم ممنوعیت الکل در این دوره، منجر به مصرف آن در مهمانی‌های زیرزمینی شد.

این نوع مهمانی‌ها اغلب شیک و مجلل برگزار می‌شدند، اما به دلیل ممنوعیت و کمبود مواد اولیه، نوشیدنی‌های الکلی طعم بعد و ناخوشایندی پیدا کرده بودند. در این زمان بود که محدودیت مادر خلاقیت شد و «کوکتل‌ها» (Cocktail) بوجود آمدند. طعم‌های جدید به نوشیدنی‌ها الکلی اضافه شدند. در واقع کوکتل‌ها آمدند تا نوشیدنی‌ها طعم بهتری بگیرند.

(کوکتل: به ترکیب نوشیدنی‌های الکلی مختلف با آب میوه یا با مواد دیگر کوکتل گفته می‌شود. درصورتیکه الکل از آن حذف شود، به آن موکتل گفته می‌شود.)

از آن سو، در همین دهه، جنبش‌ آزادی زنان و برابری حقوق زن و مرد گسترش پیدا کرد. خانم‌هایی که خواهان حقوق برابر با مردان بودند دست به هنجارشکنی‌های متعدد زدند. به زنان هنجارشکن آن دوره، «فلپر» (Flapper) گفته می‌شد.

به عقیده برخی از صاحب‌نظران فلپرها از دست راست به عنوان نمادی برای جنبش‌های زنانه خود استفاده می‌کردند. درواقع دست راست برای این انتخاب شد که نقطه مقابل دست چپ است. چون حلقه ازدواج در انگشت دست چپ انداخته می‌شود و از دید فلپرها، این امر نشان وابستگی به مرد بود، آن‌ها دست راست را به عنوان نمادی برای آزادی انتخاب کردند.

این زن‌ها به تنهایی یا با مردان در مهمانی‌ها شرکت می‌کردند. سرکار می‌رفتند. موهای‌شان را کوتاه می‌کردند.

دامن‌های کوتاه‌تر می‌پوشیدند. در میان لب‌های رژ زده‌شان که اغلب به رنگ قرمز بود یک نخ سیگار می‌گذاشتند و به بار و رستوران می‌رفتند و نوشیدنی‌های الکلی مصرف می‌کردند.

یا برای سرگرمی به اپرا می‌رفتند. موسیقی جاز گوش می‌‌دادند و با نوازندگان می‌رقصیدند. و همچنان به دنبال آزادی‌های جدید بودند.

به این ترتیب زن‌ها برای اولین بار توانستند خواسته‌های‌شان را بدست آورند و حتی حق رای داشته باشند. دست راست هم نمادی شد برای زنانی که خواهان استقلال و اشتغال بودند.

پای خانم‌ها به مهمانی‌ها‌ی باز شد و آن‌ها از کوکتل‌ها به خاطر داشتن الکل کمتر و طعم بهتر بسیار استقبال کردند. از آنجائیکه این نوع مجالس بسیار شیک و مجلل برگزار می‌شدند، صنعت مد هم از جریانات اجتماع به نفع خود استفاده کرد و با آن همسو شد. مهمانی‌های مجلل+ رواج کوکتل + دادخواهی زنان مستقل……….. بله، زمان تولد «انگشترهای کوکتل» فرا رسیده بود.

حالا که زن‌ها به چنین دستاورد عظیم و البته به استقلال مالی هم رسیده‌‌ بودند، پس باید آن را هر روز جشن می‌گرفتند، یا آن را به خودشان یادآوری می‌کردند وبه دیگران هم نشان می‌دادند یا حداقل‌ به‌شان گوشزد می‌کردند. پس چه بهتر که این کار را با یک انگشتر بزرگ و جذاب و در دست راست‌شان‌ انجام می‌دادند. انگشترهایی بزرگ و پر زرق و برق مخصوص خانم‌هایی که به مهمانی، استقلال و نوشیدن علاقه داشتند وارد بازار شدند.

در کنار صنعت جواهرات، صنعت سینما هم به میدان آمد. بازیگرانی چون «الیزابت تیلور» (Elizabeth Taylor) و «ناتالی وود»  (Natalie Wood) انگشترهای بزرگ و کوکتل‌شان را در دست راست ‌انداختند.

حتی مرسوم بود که خانم‌ها می‌بایست این انگشترها را با پول خودشان می‌خریدند و با افتخار می‌گفتند: «من یه زن مستقل هستم و خودم این رو خریدم.»

انگشتر کوکتل در دست راست نمادی شد برای زن مستقلی که می‌خواهد نوشیدنی الکلی مصرف کند. وقتی «انگشتر کوکتل» به دست انداخته می‌شد، مستقیم یا غیر مستقیم بیانگر این مفهوم بود که «بیا بریم یه کوکتل بخوریم» یا «بزن بریم پارتی».

به «انگشتر‌های کوکتل»، «انگشتر‌های دست راست» هم گفته می‌شود.

دوره مهمانی‌های مجلل و پر زرق و برق طولی نکشید، چرا که بعد از آن، دوره «رکود بزرگ» (Great Depression) سر رسید و از سال 1929 تا 1939 ادامه پیدا کرد.

در طول دهه 1940 و بعد از آن، «انگشترهای کوکتل» جواهرات ثابت خانم‌ها شدند.

رونق اقتصادی و گسترش فرهنگ مصرف‌گرایی تا دهه 1960 افراد را به خرید خانه، اتومبیل و لوازم خانگی سوق می‌داد. در این میان، وجود سرگرمی‌ها و مهمانی‌ها بیش از پیش احساس می‌شد. پس لازم بود برای هر رنگ و مدل لباسی یک انگشتر یا جواهرات مناسب انداخته می‌شد. به این ترتیب اندازه «انگشترهای کوکتل» بزرگ‌تر و تنوع رنگی آن‌ها هم بیشتر شد.

در دهه 1970، «انگشترهای کوکتل» از چرخه مد کنار رفتند، اما دوباره در دهه 1980 به این چرخه بازگشتند.

«انگشتر‌های کوکتل» اولیه از جنس پلاتین بودند و به این صورت طراحی می‌شدند که یک سنگ قیمتی، اغلب الماس، در مرکز و سایر سنگ‌های ریزتر اطراف آن قرار داده می‌شد. با این حال شکل و ظاهر ثابتی نداشتند و به مرور تنوع آن‌ها بیشتر شد.

امروزه «انگشترهای کوکتل» بسیار پرطرفدار و محبوب هستند و صرفا برای مهمانی‌های مجلل استفاده نمی‌شوند. سازندگان و مصرف کنندگان به خاطر افزایش قیمت سنگ‌های گران‌بها، ترجیح می‌دهند از سنگ‌های کوچک‌تر و نیم‌بها یا حتی ارزان‌تر استفاده کنند. حالا «انگشترهای کوکتل» در انواع و اقسام طرح‌ها، اندازه‌ها و با سنگ‌های مختلف عرضه می‌شوند.

انگشترهای خوشمزه پیاژه

برند «پیاژه» (Piaget) در سال 2009 مجموعه‌ایی از انگشترهای خود را با نام «کوکتل پارتی» (Cocktail Party) روانه بازار کرد. خود انگشترها هم اسم‌های بامزه‌ایی داشتند: «کوکتل لایم‌لایت» (Limelight Cocktail) ، «موهیتو» (Mojito) و «کایپیرینها»(Caipirinha)  .

این انگشترهای منقش به سنگ «آکومارین» و «الماس» هم اگرچه به برند پیاژه تعلق ندارند ولی از کوکتل «بلو لاگون» (Blue Lagoon) الهام گرفته شده‌اند.

در زبان انگلیسی به دریاچه‌های کم عمقی که آب شیرین دارند و نزدیک دریاچه بزرگ‌تر یا رودخانه قرار گرفته‌اند «لاگون» (Lagoon) گفته می‌شود.

تفاوت بین انگشتر کوکتل و انگشتر شام

خب در ابتدای مقاله گفتیم که تصور کنید در یک مهمانی مجلل هستید، جواهرات گران‌بها و یک انگشتر بزرگ و پرزرق و برق به دست‌تان انداخته‌اید که بسیار جلب توجه می‌کند، خب هدف از انداختن «انگشترهای کوکتل» دقیقا همین بود، جلب توجه.

همچنین گفتیم که این انگشترها برای زنان آن دوره علاوه‌بر زینت، سمبل عصیان و استقلال هم بود. هرچه مهمانی‌ها بزرگ‌تر و سنگین‌تر، انگشترها هم بزرگ‌‌تر و پر زرق‌ و برق‌تر. «انگشترهای کوکتل» نماد ثروت و استقلال طلبی بودند.

در دهه 1930، محدودیت‌ها برداشته شد.

ماهیت کوکتل پارتی به مهمانی‌ شام تغییر پیدا کرد و «انگشترهای کوکتل» شدند «انگشترهای شام».

آن‌‌ها هم بزرگ و چشم‌گیر بودند، اما دیگر نقش الماس‌ در آن‌ها کمرنگ‌تر شده بود. حالا نوبت دیگر سنگ‌های زینتی بود که وارد صحنه شوند، گارنت‌( نارسنگ)، زمردکبود و زمرد سبز در مرکز انگشترها قرار گرفتند و الماس‌های ریز اطراف آن‌ها حلقه زدند.

در آن دوره، مهمانی‌ها دیگر آنچنان شاد و پر هیاهو نبودند، اما سطح‌شان با کلاس‌تر شده بود و «انگشترهای شام» هم جواهر ثابت خانم‌های شرکت کننده در این مهمانی‌ها شده بودند.

امروزه انگشترهای کوکتل و شام را در کدام دست بیاندازیم؟

در گذشته اساسا این نوع انگشترها را در انگشت حلقه (انگشت دوم) یا انگشت وسط دست راست می‌انداختند.

این روزها، دنیای مد، به سلیقه افراد احترام می‌گذارد و از بایدها و نبایدها تا حدی اجتناب می‌کند، بنابراین هرکس طبق سلیقه خود می‌تواند این نوع انگشترها را در هر انگشتی که می‌خواهد بیاندازد.

از نظر اندازه و رنگ هم دست افراد باز است و  از هر نوع سنگی می‌توانند استفاده کنند. فراموش نکنید که هدف از انداختن این انگشترها جلب توجه است پس هرچه جذاب‌تر باشند، نقش خود را بهتر ایفا می‌کنند و شخصیت شما را بهتر نشان می‌دهند.

بهتر است وزن سنگ وسط انگشتر حدود 3 قیراط یا بیشتر باشد و اگر قرار است اطراف آن را نگین‌های کوچک احاطه کنند باید به نوعی باشند که از جلوه سنگ اصلی کم نکنند.

امروزه دیگر «انگشترهای کوکتل» و «شام» را در دستان هنرمندان و افراد برجسته و در مراسم‌هایی همچون اِمی (Emmy) و گولدن گلوب (Golden Globes) هم می‌توانید مشاهده کنید.

منابع

1، 2، 3 ، 4 ، 5، 6

مترجم: معصومه علی‌‌گل

گردآورنده: معصومه علی‌گل

وب‌سایت: WWW.MIDASANAHI.COM

به منظور حفظ آثار هر گونه کپی‌برداری، انتشار، دخل و تصرف یا اعمال تغییرات در مطالب، تصاویر، یا ویدیوهایی مرتبط با وب سایت «میداس آناهی» می‌بایست با اجازه پدیدآورنده اثر و کتباً صورت گیرد.